رشد و توسعه ی فرهنگ، آسمانی فراخ و بال و پری آزاد میخواهد.

از انتهای قطار چهره ی زن سالمندی دیده میشد که کیف مشکی و کهنه اش را محکم چسبیده بود و مشغول حرف زدن با مسافر کناری اش بود. صدای بلندی داشت؛ به همین سبب میتوانستم از آن فاصله متوجه دیالوگی که بین آنها برقرار بود، بشوم. درباره ی مشکلاتی که دنیای مجازی امروزه گریبان ما را گرفته است با اطمینانی همچون یک کارشناس خبره مشغول تحلیل و تبیین موضوع بود و گاهی هم یک آه بلند و از ته دل می کشید تا عمق وخامت اوضاع را بهتر به طرف مقابل حالی کند تا اینکه بحث به کودکان و نوجوانان رسید. با چهره ای برافروخته و خشک نگاهی به جمعیتی که به او گوش میدادند انداخت و گفت: " از وقتی این موبایل و اینترنت اومده و بجه ها شروع کردن به سلفی گرفتن، شپش بین بچه ها زیاد شده. آخه میدونین بچه ها میخوان با هم سلفی بگیرن سرشون می چسبونن به همدیگه و شپش هم که با پریدن کار آدما رو یکسره میکنه و طعمه اش رو پیدا میکنه، میپَره روی سر اون یکی و اینجوری همه شون شپش میگیرن. مدرسه نوه ام همه شون شپش گرفتن امسال و مجبور شدن کل مدرسه رو کچل کنن.." و ادامه ی حرف تا ایستگاه آخر بصورت رمزگونه ای ادامه پیدا کرد.

ابتدا به این مساله فکر میکردم که شیوع چنین مرضی چگونه ربطی به معضلات استفاده از موبایل می تواند داشته باشد. اما وقتی مقایسه ای کردم میان آنچه او از تکنولوژی و اثرات خوب و بد آن می داند، با رویکردی که بالادستان مملکتی و حکومتی به این مساله دارند، متوجه شباهت دیدگاهشان شدم. براستی میزان دانش و شناخت مسئولان ذیربط از دنیای مجازی و ابزار آن فرقی با شناخت ایشان ندارد. تعبیر جالبی که ایشان به کار بردند بسیار عجیب بود. اگر آن موجوداتِ ریز مزاحم را ایده ها و تفکرات و اندیشه ی دیگری تصور کنیم که توسط دنیای تکنولوژی و دنیای مجازی به دیگران سرایت میکنند، صد البته این امر برای زمامداران به مساله ای ترسناک و غیرقابل تحمل تبدیل خواهد شد. سیاستمدارانی که نمی توانند جایگاه و معنایی در روند رو به رشد جهان معاصر پیدا کنند مقصر اصلی را تغییرات در حوزه ی اندیشه و رفتاری می دانند که قادر به یافتن نسبتی با آن نیستند. بالارفتن آگاهی و شناخت انسان از جهان که در نتیجه ی تعامل با اندیشه های متفاوت رخ می دهد، سکون و ایستایی نسل گذشته را تهدید میکند. آنها می فهمند که اقتدار خود را از دست داده اند و ابزاری هوشمند جایگاه آنها را به مالکیت خویش در آورده است. به همین سبب به انواع بهانه های مختلف، سوژه ی مستقل و دست نیافتنی را تخریب و منکوب می کنند. نمونه ی آن فیلتر کردن انواع سایت ها و شبکه های آموزشی و فرهنگی است که محتوای آنها کتابخوانی، موسیقی و هنر است. چرا که رشد فرهنگی نیازمند اندیشه ورزی به شیوه ی تعاملی است و این شیوه مستلزم داشتن ارتباطی آزاد و بدون محدودیت است که اغلب به همین دلیل از دسترس جامعه خارج می شوند.