.

ای آرزو!

تو ای محالِ دور دست؛

ببین چگونه من

 رسیده ام به اوج

به قله های این درخت خشک

ببین چگونه آسمان عمر را

از آن خویشتن کرده ام.

زمان، زمانِ  پر کشیدن است.

ای آرزو!

ای عزیز سخت دور؛

مرا بخوان

به آبی بلند بیکرانه ات

مرا ز شاخه های حسرتم بچین

و شوق را جوانه زن...

مرا

تو جاودانه کن.