جاودانه ترین نامها و زیباترین جاودانگی ها نصیب آنهایی خواهد شد که زندگی عاریتی را پشت سر رها کرده و به دنبال حقیقی ترین هستی خویش، به سختی ها و مرارت های راه آری می گویند؛ و تنها کسانی از تنگین قفسِ جهل می رهند که اشتیاقی بزرگ برای پرواز در آسمانِ معنا داشته باشند. بالهایشان را که باز می کنند از آنسوی تاریخ است تا این سوی امروز... اینان تنها ققنوس عالمند. در آتش سوختن و تولدی دوباره؛ تا همیشه، در امتداد جاودانگی


آموزش گرانبهای فضایل ابدی
از لبان تو به ژرفنای دل شیفتگان راه می یافت
و جلیله ها که در رویاهاشان تو را با بالهائی می دیدند
خدایِ درگذشته ی خود را به خاطر خدایان محبوب تو از یاد می بردند
و آن جلیله ای رذل تو را تکفیر کرد و مضروب ساخت
اما تو بزرگتر از آن که بودی، از پا درآمدی، و اکنون، افسوس
آن که روح افلاطون و جسم آفرودیت داشت
برای همیشه به آسمان زیبای هِلاس
پرواز کرد.
لوکنت دولیل، شعری برای هیپاتیا
ص73

زنان فیلسوف, در یونان و رم باستان/ رژین پیترا/ ترجمه ی عباس باقری/