رای می دهم تا دیگر شاهد بی اخلاقی نباشم

عملِ انتخاب، مختص انسان اندیشه ورز است. ما با انتخاب کردن به این امر معترف می شویم که دارای قدرتِ اراده و نیرویِ تاثیرگذاری مستقیم هستیم.

توانِ تصمیم گیریِ درست و به دور از تعصبات و حب و بغض ها بر کیفیتِ طول و عرضِ زندگی آتیِ ما و نسلهای آینده تاثیرمستقیم خواهد داشت. همانطور که ساختن جامعه ای سالم و هماهنگِ با معیارهای ارزشمند بر همکاری متقابل اعضای آن استوار است، همراهی در تصمیمات مهم کشوری، جامعه را از خطرهای جزئی و کلی محفوظ خواهد داشت و همانگونه که ساختن یک بنا و ساختمان به مهارت و توانایی تک تک عاملان آن بستگی دارد، آبادی و عمران یک کشور در صورتی به واقعیت خواهد پیوست که نقشه و طرحی کامل و سنجیده در دست داشته باشیم و با دلسوزان واقعیِ انسان، بزرگانی که امتحانشان را خوب پس داده اند و امین مردم هستند متحد شویم. نگاهی جامع و کلی به مساله باعث می شود که در جزئیات غرق نشویم و از هدف اصلی باز نمانیم.

ابتدا باید به این نکته توجه داشته باشیم که ما برای رسیدن به چه هدفی دست به انتخاب می زنیم. به همان میزان که اهداف مان کوتاه مدت و جزئی باشند، بهره و سودی که از آن می بریم نیز، کوتاه مدت و جزئی خواهند بود. صبر و استقامت لازمه ی رسیدن به اهداف بزرگتر است. هرچه معیار و چارچوب ما از انتخاب، دارایِ ارزش های عقلانی تر، اخلاقی تر و اصیل تری باشد، به همان میزان به ارزش های بیشتری دست پیدا خواهیم کردو هرقدر که  دیدِ وسیعتری داشته باشیم چشم اندازهای بیشتری نصیب مان خواهد شد.

به نظرمیرسد که آزادی تحقق بخش آرزوها و خواسته های بشری است. اما در مقابل، چنانچه از این عطیه ی الهی به درستی استفاده نشود و نادیده گرفته شود احتمال افتادن در ورطه ی اجبار نیز، پررنگ تر خواهد شد و تاوان سنگین تری را خواهیم پرداخت.

باید از عواملی که ما را به دامِ کوته فکری می اندازند دوری کنیم. بخاطر عقاید محک نخورده مان، به خاطر اعتقادات برخواسته از احساس و شعاریِ مان دست به انتخاب نزنیم و البته خودمان را از حقِ انتخاب کردن محروم نسازیم. به آیندگان فکر کنیم و به این بیاندیشیم که گذشتگانمان بخاطر همین اشتباهات ساده جهان امروزِ ما را سخت و طاقت فرسا کرده اند. در مدرسه بارها آموخته ایم که تاریخ عبرت گرفتن از گذشتگان است و تاریخ درس عبرت است. ای کاش این را هم به ما می آموختند که ما نیز درس عبرت آیندگان خواهیم بود. انتظاراتمان را بار دیگر مرور کنیم و آنهایی را که هیچ تناسخی با خوشبختی نسل کنونی و نسل های آتی ندارند را کنار بگذاریم. تحت تاثیر قضاوت های شخصی و کینه های سودجویانه تصمیم نگیریم و با مساله، اخلاقی و عقلانی برخورد کنیم. منفعل نباشیم و عضوی مفید و پویا در جهت رشد اخلاقی و علمی و اقتصادی کشور باشیم.

زیستن هیچگاه بدون انتخاب نخواهد بود و تصمیمی مبتنی بر انتخاب نکردن نیز، نوعی انتخاب است. ما در اجبار انتخاب کردن قرار گرفته ایم پس بهتر است این اجبار را به نقطه ی قوت مان تبدیل کنیم.

اما یک چیز را فراموش نکنیم. که هیچ انتخابی کامل و هیچ منتخبی بی عیب نیست. با این حساب بهتر است اولین و مهم ترین معیارِ ما، اخلاق باشد. زیرا انسانی که به چارچوب اخلاقی پایبند است دروغ نمی گوید. تهمت نمی زند و خیانت نمی کند. درنبود اخلاق، خوشبختی امری باطل و دست نیافتنی است. انسان اخلاق مدار، در درون خود مرزهایی دارد و مرزبانی که هیچ امر بیرونی او را از مسیر تعالی اش باز نخواهد داشت. به یاد داشته باشیم که بعد از مرحله ی انتخاب، کنار نکشیم. همکاری کنیم و همراه باشیم. همدیگر را در سختی ها رها نکنیم و نسبت به وظایف مان مسئول باشیم. از منتخب مان بخواهیم که اصول اخلاقی را زیر پا نگذارد و جز در جهت خدمت به کشور عزیزمان ایران قدمی برندارد.

در مناظرات انتخاباتی به ادبیات گفتاری شان دقت کنیم. زبان، نشانه ی خوبی است از اینکه بدانیم با چه کسانی طرف هستیم. به نشانه ها دقت کنیم. به نحوه برخوردشان با مردم دقت کنیم. به کارنامه های کاری شان دقت کنیم. ببینیم چگونه از پس مسئولیت هایشان برآمده اند. آیا راهگشا و مشکل گشا بوده اند یا تخریب گر بوده اند  و کارشکنی کرده اند. مهم است که چه کسی قرار است برای ما تصمیمات مهم اخذ کند و با چه نگرشی با مسائل روبرو میشود. با کمی دقت بی طرفانه و دلسوزانه میتوان به راحتی متوجه شد که چه کسی شایسته این مسئولیت بزرگ است. کار را به او بسپاریم و چشمانمان را باز کنیم تا ببینیم واقعیت چه اندازه شفاف و گویاست.

باشد که سربلند از این امتحان بیرون بیاییم.