The Man Who Didn't Want to Be a Grown Up

"رابرت" برای کودکی های ما، آینه ی بزرگسالی بود. نمایی از آینده که قرار بود روزی در دنیای بزرگسالی تجربه اش کنیم. هدف از ساخت این کارتون این بود که بگویند بچه جان تا هنوز بچه ای و بزرگ نشده ای قدر دنیایت را بدان زیرا طوری که شواهد نشان می دهد وقتی بزرگ شوی حسرت کودکی هایت را خواهی خورد! اما راستش را بخواهید کمی برای ما همزاد پنداری با پسربچه ای که در خیابان امنِ سوئد قدم می زد و صدای آژیرِخطر، خوابش را مشوش نمی کرد، سخت بود. با اینهمه لذت دیدن دنیای زیبای کودکیِ رابرت، برایمان مسرت بخش بود. مخصوصا مدرسه ی رابرت که برایمان حکم رویاپردازی داشت و زیادی با واقعیت( البته واقعیت ما) فاصله داشت. با اینهمه رابرت قرار بود به ما چیزی بگوید. او میگفت همین که بزرگ بشوی همه چیز بوی روزمرگی می گیرد. شغل ات حوصله ات را سر خواهد برد. خیابان ها تکراری می شوند و نماد معروفی که برای کسالت روحی و انفعال شدید درونی اش به کار می بُرد همان افتادن کراوات اش درحین خوردن سوپ به داخل بشقاب غذایش بود و او حتا متوجه این اتفاق نمی شد و به خوردن سوپ اش و خیال پردازی های دوران کودکی اش ادامه می داد. خوب که فکر می کنم می بینم بزرگسالی او هم با ما تفاوت دارد. رابرت می تواند هنوز هم خیال پردازی کند. او فرصت دارد کمی به خودش کمک کند تا از این انفعال بیرون بیاید و بر کسالت روحی اش فائق آید، مساله ای که شاید برای ما به مدد درمان های دارویی امکان پذیر باشد.
از یادآوری این خاطره و بازتاب اش بر امروزِ ما که کودکان دیروز بودیم به پرسش مهمی خواهیم رسید:
چه اندازه برای زیستن در سن و سالی که در آن قرار داریم و همچنین درک دقیق و شفاف از موقعیت آن و شناخت نیازها و توانایی های طبقه ی سنی مان تربیت شده ایم؟ به بیان بهتر، آیا اهداف آموزشی و تربیتی بر این چارچوب قرار دارند تا ما را با موقعیت کنونی مان آشنا کنند و به ما بیاموزند چگونه می توانیم نهایت بهره را از حال و اکنون مان ببریم یا مساله ی اصلی همیشه چیزی است که در چنگ اکنون نمی آید، همان آینده  و حتی گذشته ای که از دسترس ما خارج اند؟ محوریت آموزشی و تربیتی مان کدام بخش مهم از زندگی مان را پوشش خواهد داد؟ این پرسش می تواند دریچه ای باشد به آشنایی با توانایی هایمان، موقعیت واقعی مان، نیازهایمان و شناخت بهتر از خودمان و پیدا کردن بهترین راههای ممکن برای حل مسائل مان. شاید بهتر است  آموزش به گونه ای باشد که بتوانیم با به کارگیری رهنمودهای آن در هر دوره ی زندگی،بیشترین و بهترین بهره و فایده را از آن موقعیت ببریم. 

جایی برای من...