آسمان

 باید از این آغاز می کرد: آسمان.

پنجره ای بدون تاقچه، بدون چهارچوب، بدون شیشه ها.

حفره و نه چیزی غیر از آن

اما حفره ای فراخ.

 

لازم نیست منتظر شب مهتابی باشم.

لازم نیست گردن بکشم تا آسمان را ببینم.

پشت سرم، دمِ دست، روی پلک ها

آسمان است.

آسمان مرا دقیق می پیچد و

از پایین به بالا می بَرد.

 

حتا بلندترین کوه ها

از عمیق ترین دره ها

به آسمان نزدیک تر نیستند.

هیچ جا نسبت به جای دیگر

مقدار بیشتری از آن را ندارد.

ابر همان قدر زیرِ آوارِ آسمان مانده

که یک گور.

موش کور همان قدر به آسمان صعود می کند

که یک جغد روی زمین بال می کوبد.

چیزی که به پرتگاه می افتد

از آسمان به آسمان می افتد.

 

پاره های خُرده ریز، سیال، صخره ای

پاره های شعله ور، فرار

خرده آسمان ها.

وزش های آسمان و کومه های آن.

همه جا آسمان هست

حتا در تاریکی های زیرِ پوست.

 

آسمان را می خورم، آسمان را دفع می کنم

من تله ای در تله ای دیگرم

من ساکنی برای سکونت دیگری ام

من آغوشی در آغوش دیگرم

من سؤالی درجوابِ سؤالم.

 

تقسیم بندی به زمین و آسمان

راهی درست برای اندیشیدن به این تمامیت نیست.

این تقسیم بندی فقط

اجازه ی ادامه دادن به زندگی نباتی را می دهد

با آدرس دقیق تری که راحت تر پیدا شود

 

اگر کسی سراغ مرا گرفت

نشانه های خاص من

حیرت و رنج است.

 

 

آدم ها روی پل، ویسواوا شیمبورسکا

برنده ی جایزه ی نوبل ادبی 1996

ترجمه ی مارک اسموژنسکی، شهرام شیدایی، چوکا چکاد

نشر مرکز

جایی برای من...